Kościół Aegidienkirche

Od Henryka Lwa do 1943 r.

Kościół bez dachu pozostawia miejsce dla wyobraźni. Ale na początku nie potrzeba tak wiele. Chodzi o pamięć. Reformacja w Hanowerze rozpoczęła się od tego gotyckiego kościoła halowego. Pierwsza wzmianka o Aegidienkirche pojawiła się w dokumentach już w 1163 roku, podczas uczty dworskiej Henryka Lwa. Prawdopodobnie już w X wieku istniała tu niewielka kaplica. W XII wieku została ona zastąpiona romańską bazyliką. Georg Friedrich Laves i Conrad Wilhelm Hase nadali później ton budowli. Ale nadeszła noc 9 października 1943 roku, kiedy kościół został zniszczony przez grad bomb podczas II wojny światowej. Pozostały tylko zewnętrzne ściany z typowymi trójkątnymi szczytami bocznymi i część wieży.

Podczas gdy Hanower był odbudowywany po wojnie (zobacz modele miasta w Nowym Ratuszu), postanowiono przekształcić ten kościół w miejsce pamięci. Jako pomnik ofiar wojny i przemocy, jest on otwarty na wydarzenia od 1952 roku. Dzwony biją cztery razy dziennie - o 9.05, 12.05, 15.05 i 18.05. Jako specjalny prezent od bliźniaczego miasta Hiroszimy, dzwon pokoju z 1985 roku jest zawsze bity 6 sierpnia. Upamiętnia to zrzucenie bomby atomowej (patrz także Gaj pamięci Hiroszimy).

Kultura pamięci jest żywa

Jednak 9 października służy jako przypomnienie gradu bomb z brytyjskich bombowców nad Hanowerem. 1245 osób bezpośrednio straciło życie. W swojej książce "Trümmer, Trauer, Traumata" ("Gruzy, żal, traumy") Ursel Fuchs opisuje, jak doświadczyła tego jako dziecko w południowej części miasta (seria Schriften zur Erinnerungskultur in Hannover, tom 7).

Jeśli następnie przyjrzymy się bliżej rzeźbie "Pokora" we wnętrzu, stworzonej przez hanowerskiego rzeźbiarza prof. Kurta Lehmanna, i spojrzymy w niebo, znajdziemy miejsce na wyobraźnię i refleksję. Jest to czcigodne, ostrożne miejsce z dużym oknem wychodzącym w górę.